Εδώ και μέρες προσπαθώ να σκεφτώ κάτι ενδιαφέρον για να γράψω, αλλά στερούμαι έμπνευσης τον τελευταίο καιρό..γενικά. Και ενώ έχω αποδεχτεί τη μεγάλη ήττα που βιώνω σαν άτομο βλέποντας τηλεόραση & τρώγοντας (άχαστο δίδυμο), πέφτει το μάτι μου στην πολυαγαπημένη ταινία που χρόνια είχα να πετύχω, «Ο πόλεμος των Ρόουζ». Φυσικά και έκατσα να τη δω και το αποτέλεσμα ήταν αφενός να φάω πάρα πολλά μακαρόνια και αφετέρου να πάθω σοκ από το νόημα της ταινίας την οποία όπως προανέφερα είχα ξαναδεί.
The Roses!
Γιατί σοκ; Αρχικά είναι δεδομένο ότι με άλλα μάτια βλέπεις μια ταινία, διαβάζεις ένα βιβλίο ή κρίνεις μια κατάσταση όταν είσαι 20 και αλλιώς όταν είσαι 30. Τότε είχα γελάσει. Τώρα όχι. Γιατί είναι παράξενο και δύσκολο να συνειδητοποιείς ότι σε κάποιες ερωτήσεις δεν θα σου δοθεί ποτέ ικανοποιητική απάντηση. Πως γίνεται να έχεις αγαπήσει κάποιον άνθρωπο πάρα πολύ και μετά από καιρό να μη σου κάνει καμία αίσθηση η παρουσία του, η σκέψη του; Πως γίνεται όταν κάποιος σου έχει προκαλέσει τόσο έντονα συναισθήματα, όταν έχεις νοιαστεί τόσο πολύ γι’ αυτόν, όταν ορκιζόσουν στ’ όνομά του και πίστευες πως είναι η ζωή σου όλη, στο πέρασμα του χρόνου να σε αφήνει παγερά αδιάφορο; Ακόμα και να σου προκαλεί δυσφορία;
Η ταινία αυτή λοιπόν, με τον Μάικλ Ντάγκλας να έχει το χειρότερο μαλλί ever και την Kathleen Turner πιο γυμνασμένη και από πρωταθλήτρια crossfit, αναφέρεται σε ένα ζευγάρι που γνωρίστηκε μαγικά και ήξεραν και οι δύο από την πρώτη στιγμή ότι θα είναι για πάντα μαζί. Φυσικά παντρεύτηκαν, έκαναν και δύο παιδάκια και απολάμβαναν για χρόνια τον φαινομενικά τέλειο τους γάμο με τον σύζυγο να γίνεται ένας επιτυχημένος δικηγόρος, πάντα με τη στήριξη της γλυκύτατης και αφοσιωμένης γυναίκας του. Ώστόσο τα παιδιά μεγάλωσαν, ήρθε η ώρα να φύγουν από το σπίτι και οι δυό γονείς-σύντροφοι-συνοδοιπόροι-εραστές, έρχονται αντιμέτωποι ο ένας με την αλήθεια του άλλου. Ανεκπλήρωτες φιλοδοξίες, καταπιεσμένα όνειρα, κακή επικοινωνία και «προσωπικά δράματα» συντελούν σ’ ένα μαραθώνιο υπερπροσπάθειας του ενός να πληγώσει τον άλλον όσο περισσότερο μπορεί, προκειμένου να εξασφαλίσει ότι θα κρατήσει το σπίτι μετά το διαζύγιο. Στο τέλος όπως οι περισσότεροι γνωρίζετε, το ζευγάρι αυτό κατέληξε κρεμασμένο από τον πολυέλαιο του σπιτιού τους και μετέπειτα κάτω στο πάτωμα να ψυχορραγούν αμφότεροι, με τον Μάικλ ακόμα και την τελευταία στιγμή να απλώνει το χέρι του προς την παλιά του αγαπημένη γυναίκα, δείχνοντάς της την αγάπη του (?) παρά τα όσα έγιναν. Σε μια προσπάθεια λοιπόν ύστατης συμφιλίωσης από μέρους του, βλέπουμε την Kathleen να τον διώχνει με κρύο αίμα -πραγματικά!- από πάνω της.
Τι να κάνεις; Να κάτσεις να σκάσεις;!
Ας επανέλθω όμως στο βασικό μου ερώτημα. Όλη αυτή η αγάπη… που πάει; Φεύγει; Δηλαδή είναι ένα ακόμα κοινό συναίσθημα όπως για παράδειγμα ο θυμός; Θυμώνουμε με κάποιον για λίγο και μετα το ξεχνάμε; Αυτό συμβαίνει και με την αγάπη; Ή μήπως είναι σαν την πάρα πολύ έντονη πείνα; Πεινάω πάρα πολύ και θα φάω οτιδήποτε βρω μπροστά μου και ας μη μου αρέσει πραγματικά. Αντίστοιχα έχουμε την ανάγκη να δώσουμε, να αγαπήσουμε κάποιον και μόλις δούμε κάπως πρόσφορο έδαφος, αρχίζουμε και δίνουμε όρκους αιώνιας αγάπης; Μήπως πάλι είναι δεν αγάπη εξαρχής; Μήπως είναι κάποιο άλλο συναίσθημα, όπως πόθος, έρωτας, λαγνεία, εγωισμός ή απλά συνήθεια και εμείς το ονομάζουμε αγάπη; Είναι πιθανό να συμβαίνουν όλα μαζί και παράλληλα τίποτα από αυτά.
Πολλοί είναι οι λόγοι που μπορεί να οδηγήσουν ένα ζευγάρι που αγαπιέται πολύ, που έχει πολλά χρόνια κοινής πορείας σην πλάτη του, που έχει οικογένεια, παιδιά, σκυλιά, μια ζωή που δεν θυμούνται πως ήταν καν πριν γνωρίσουν το σύντροφό τους, στην εξαϋλωση της αγάπης. Δε λέω φυσικά πως ο χρόνος είναι αυτός που ορίζει πόσο πολύ μπορεί να νιώθεις ότι αγαπάς κάποιον, αλλά αναφέρομαι στα ζευγάρια που είναι πολλά χρόνια μαζί γιατί εκεί είναι που σε προβληματίζει το γεγονός του πως γίνεται όταν έχεις μια κοινή ζωή με τον άλλον, γεμάτη αναμνήσεις, όνειρα, στιγμές, δυσκολίες, χαρές, ξαφνικά να τον αντικρίζεις και να σου είναι πιο αδιάφορος και από ερμηνεία της Νικόλ Κίντμαν.
Γιατί η αγάπη αποφασίζει να φυγει λοιπόν;
- Συσσωρευμένη δυσαρέσκεια. Υπάρχουν φορές που ο σύντροφός μας μπορεί να χειρίζεται κάποια θέματα με τρόπο που δε μας αρέσει και μας προκαλεί αρνητικά συναισθήματα. Τα συναισθήματα αυτά πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα, να συζητηθούν έστω, γιατί όταν τα μπλοκάρεις μαζεύονται με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να βγουν όλα μαζί στην επιφάνεια και να σε κάνουν να αναρωτηθείς αν όντως συμπαθείς τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου.
- Για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία. Πολλές φορές όμως σε βάθος χρόνου η επικοινωνία του ζευγαριού μπορεί να καταρρεύσει. Μπορεί να κουράστηκε κάποιος, μπορεί να βαρέθηκε να συζητάει τα πάντα ή απλά να μη θέλει να μιλήσει. Σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να επαναπροσδιορίσεις τι θέλεις από το σύντροφό σου, από τον άνθρωπο που αγαπάς και να αποδεχτείς ότι το κλειδί για να διατηρήσεις τη σχέση σου είναι η επικοινωνία.
- Τα ψέματα θολώνουν τη διαφάνεια της αγάπης. Και τα μεγάλα, αλλά και τα μικρά.
Και να την κλειδώσετε… Και στο ποτάμι να ρίξετε το κλειδί… Αν δεν τη φροντίσετε, θα φύγει!
Τα αθώα. Αν είναι μεγάλο το ψέμα, τοποθετείς ένα μεγάλο λιθαράκι στον τοίχο που χτίζεις ανάμεσα στους δυό σας. Αν είναι μικρό, τότε βάζεις ένα μικρό λιθαράκι. Ο τοίχος όμως πάντα μεγαλώνει. Σε αυτές τις περιπτώσεις όταν αντιληφθείς ότι κάνεις κάτι τέτοιο, προσπάθησε να το διορθώσεις όσο πιο σύντομα μπορείς.
- Το να μοιράζεσαι τα ίδια όνειρα με το σύντροφό σου είναι επίσης ένα από τα πιο θεμελιώδη στοιχεία για να πετύχεις μια υγιή σχέση που θα αντέξει στο πέρασμα του χρόνου και δε θα φθείρει την αγάπη. Στην αρχή γενικά είναι σύνηθες το ζευγάρι να μοιράζεται τα ίδια όνειρα. Να έχει τους ίδιους στόχους και να καταστρώνει κοινή στρατηγική για να τους πετύχει. Αλλά τι γίνεται στην πορεία όταν μετά από κάποια χρόνια ο ένας από τους δύο ή και οι δύο συνειδητοποιήσουν ότι βάλαν ως προτεραιότητα τα όνειρα και τους στόχους του συντρόφου τους; Αυτό που γίνεται είναι γνωστό. Ματαίωση, πικρία και ίσως κάποιος θυμός φωλιάζουν στο μυαλό και στην καρδια τους και μαντέψτε ποιος είναι ο πρώτος που φεύγει από τη σχέση. Μα φυσικά η αγάπη. Που πάει; Άγνωστο. Αλλά φεύγει… Γι’ αυτό στη διάρκεια μια σχέσης, ενός γάμου πρέπει τα πρόσωπα να προσαρμόζονται στα καινούρια θέλω που μπορεί να έχει ένας από τους δύο. Έτσι δε θα δημιουργηθούν απωθημένα, ούτε δεύτερες σκέψεις. Για να μπορέσεις να διατηρήσεις την αγάπη πρέπει να νιώθεις ολοκληρωμένος μόνος σου. Σαν αυτούσια οντότητα. Όχι σαν το άλλο μισό κάποιου.
- Απρόβλεπτοι αστάθμητοι παράγοντες μπορεί να αλλάξουν την τροχιά της ζωής σου
Forever is a long time…
έτσι όπως την είχες φτιάξει στο μυαλό σου. Μπορεί να ορκίζεσαι στον εαυτό σου και να το πιστεύεις, ότι θα αγαπάς το σύντροφό σου γιατί είναι αυτό ακριβώς που μια ζωή έψαχνες. Όμως η ζωή είναι απρόβλεπτη. Μια ασθένεια, ένας θάνατος, μια αλλαγή όπως η απώλεια της εργασίας, όλα αυτά –και άλλα πολλά- είναι παράγοντες που μπορούν ν’ αλλάξουν στοιχεία της προσωπικότητας ενός ανθρώπου. Έτσι, παύει πια να είναι ο άνθρωπος που αγάπησες. Άρα είναι πιθανό να πάψει και η αγάπη.
- Για το τέλος της δικής μου λίστας, αφήνω το πιο κοινό. Και το πιο επίπονο. Μπορεί λοιπόν να άλλαξες εσύ. Όταν αισθάνεσαι ότι έχεις αλλάξει και ό,τι σε γέμιζε πριν δεν είναι αρκετό πια, δε χρειάζεται να μένεις, ούτε από ανασφάλεια, ούτε από φόβο, ούτε από τύψεις. Πρέπει να ψάξεις να βρεις τι γεμίζει το νέο σου εαυτό και να το αγαπήσεις. Ξανά.
